Met een drie kwartier fietsen vanaf Eext ben je in Grolloo, een dorpje met nog geen 800 inwoners. Dit dorp was ooit de het onderkomen van de bluesband Cuby+Blizzards, met lead zanger Harry Muskee die jaren lang in Grolloo woonde. Deze historie wordt daar gekoesterd, inclusief museum en borstbeeld van Muskee. Een van de consequenties is dat sinds 2016 in Grolloo het Holland Blues Festival wordt georganiseerd, één van de betere initiatieven van Johan Derksen naar het schijnt (je weet wel, die man van creatief met kaarsen). Vorig jaar ben ik voor het eerst op het festival verzeild geraakt en, wegens het succes, ook dit jaar weer. Een korte impressie.
In Grolloo wordt de grootste festival tent van Europa neergezet met een capaciteit van 13.500 mensen. De artiesten die worden uitgenodigd zijn van stevig kaliber en dit staat garant voor top optredens.
Het publiek is bijzonder. Grijs haar onder een hoed is volop aanwezig, hoewel jong volk ook zeker niet ontbreekt. Festival- en muziek T-Shirts zijn een hoofdstuk apart: Thin Lizzy, Ozzy, Rory Gallagher, you name it… het loopt er allemaal rond. Zo zag ik iemand in een Roling Stones shirt uit 94/95. Dat shirt ligt dus al meer dan 30 jaar ergens in een kast en wordt bij dit soort gelegenheden met liefde tevoorschijn gehaald en gedragen… Awsome!
Dit jaar is John Fogerty als één van de hoogtepunten aangekondigd. Fogerty was ooit zanger bij Creedence Clearwater Revival. Toegegeven, de man is impressive met 78 jaar. En de hele tent zingt mee. Het repertoire is echter wel een beetje voorspelbaar met de bekende hits van de Revival.
Het is echt warm met temperaturen van 30°C. De rij bij het water tappunt is vele malen langer dan voor het bier. Bette Smith heeft zichtbaar te lijden onder de temperatuur, met heel veel isolatie op het hoofd en een onbegrijpelijk supermanpakje met boa. Het duurt niet heel lang of de mascara inclusief valse wimpers zijn in de handdoek verdwenen.
Eén van de meest imposante acts is Christone ‘Kingfish’ Ingram met band. Met z’n vieren generen ze een ongekende hoeveelheid kippevel ondanks de hoge temperaturen. Net als vorig jaar verdwijnt de obese gitarist van het podium om al spelend door het publiek te lopen.
Wij hebben ons hart verloren aan de gitariste van Nikki Hill. Ze laat zien dat je mooi kan zijn ondanks dat je een (behoorlijk) maatje groter bent. En ze heeft met haar grimassen een hoge amusementswaarde.
Dit jaar was Beth Hart er wel. Vorig jaar liet ze het op het laatste moment afweten omdat ze, zoals ze het dit jaar noemde, volledig ‘f#cked up’ was. Ze heeft het dit jaar zeker goed gemaakt met de nodige toegifts. Ze is een echte bad-ass m#therf#cker en haalt uit naar iedereen, niet in de laatste plaats naar Trump. Maar, mijn God, wat een stem…
Tot ze achter de piano gaat en Leave the light on zingt. Ik geef toe, ik heb de ogen niet droog kunnen houden. Ik vond haar het absolute hoogtepunt, by far, by far… Ik ben blij dat ze haar weer op het programma gezet hebben na vorig jaar…
En Harry? Harry waakt over de fietsen. Zo nu en dan verschijnt er een bedevaartganger die een groet komt brengen.
Meer foto’s op mijn site.